| چکیده |
به نظر می رسد آسیب‌های اجتماعی در تهران به ویژه طی دهه اخیر وضعیت نگران کننده‌ای پیدا کرده است. کارکرد منفی این آسیب‌ها در تخریب سیمای شهر، مدیریت شهری تهران را ناچار به مداخله جدی در حوزه مدیریت این آسیب‌ها کرده است. لیکن با توجه به برنامه ریزی‌های مختلف و صرف بودجه‌های قابل توجه توسط شهرداری تهران، روند کاهش و دست کم مهار آسیب‌های اجتماعی در این شهر قابل تصدیق نیست. با توجه به این نکته، مدیریت اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران نیازمند شناخت ژرف و تخصصی آسیب‌های اجتماعی کنونی و بررسی علل و عوامل آن است. این پژوهش چگونگی عملکرد شهرداری تهران در حوزه مدیریت آسیب‌های اجتماعی با بهره‌گیری از روش کیفی نظریه داده بنیاد (grounded theory) و طی مصاحبه عمیق با مدیران و کارشناسان ارشد شهرداری تهران و نیز صاحب نظران، مورد بررسی قرار داد. این پژوهش نشان داد که ورود شهرداری تهران به عرصه غیر مهندسی آسیب‌های اجتماعی، چیرگی ریشه دار بینش مهندسی و عمل گرایانه این نهاد را چندان دگرگون نکرده است. هژمونی چنین بینشی نسبت به مدیریت آسیب‌های اجتماعی از سویی و از سوی دیگر فشار ساختارهای حاکمیتی، افزایش مطالبات مردمی و کلاف پیچیده آسیب‌های اجتماعی نوظهور، این نهاد غیرتخصصی ولی پر ظرفیت را به سمت راهبردهای «نمایشگری عملکرد» و «عرصه‌گشایی کارکردی» سوق داده است. این راهبردها با هدف جلب توجه شهروندان، در عمل گسترش ساختار، افزایش فعالیت‌ها و زیبا نگاه داشتن سیمای شهر را بدون توجه به ریشه‌های آسیب در پی داشته اند.
|
