| چکیده |
اوتیسم یک بیماری نیست بلکه یک اختﻼل رشد در عملکرد مغز است. افراد اوتیستیک سه نوع عﻼمت را نشان می‌دهند: روابط اجتماعی ضعیف، مشکﻼتی در ارتباط کﻼمی و غیرکﻼمی و نیز عﻼیق و فعالیت‌های محدود. این عﻼیم در سه سال اول زندگی بروز می‌کند و به نظر می‌رسد که در سرتاسر زندگی ادامه پیدا می‌کند. هنگامی‌که صحبت از طراحی فضا برای کودکان طیف اوتیسم پیش می‌آید مهم است که فضایی طراحی شود که علاوه بر تأمین آرامش کودکان بستری مناسب برای رشد فکری و اجتماعی آن‌ها فراهم آورد. هدف از انجام این پژوهش طراحی فضایی برای کودکان اوتیسم باهدف افزایش مهارت‌های اجتماعی برای زندگی بهتر در جامعه و ایجاد محیطی مناسب برای افزایش یادگیری جهت کنترل و جلوگیری از پیشرفت بیماری می‌باشد. روش تحقیق به‌کاررفته در پژوهش حاضر، توصیفی-تحلیلی مبتنی بر راهبرد کیفی می‌باشد که بر اساس پیشینه تحقیق ومبانی نظری مربوط به اوتیسم و روابط اجتماعی و همچنین مطالعات میدانی و کتابخانه‌ای، به تحلیل مسئله می‌پردازد. تحقیق حاضر سعی بر این داشته است که بابیان تجربیاتی از طراحی فضاهای مربوط به کودکان اوتیسم و راهکارهای ارائه‌شده، به یک جمع‌بندی کلی در رابطه با طراحی مرکز اوتیسم با رویکرد بهبود روابط اجتماعی دست یابد. درنهایت در طراحی پیشنهادی سعی گشت در ابتدا با بررسی پتانسیل‌ها و محدودیت‌های سایت پیشنهادی و ارائه راهکارهای مناسب بنایی طراحی شود که بتواند تا حدودی نیازهای مربوط به کودکان اوتیسمی را برطرف نماید.
|
