| چکیده |
کودکان حساس ترین و تاثیرپذیرترین گروه سنی جامعه را تشکیل می دهد، نقش کودکان به عنوان حاصل یک نسل و آینده ساز نسل دیگر،نقشی حساس وکلیدی بوده و لذا پرداختن به جنبه های مختلف رشدجسمی و روحی آنان حائز اهمیت می باشد. ما انسان ها محیط اطرافمان را تا آنجا که ممکن باشد مطابق با نیازهایمان تغییر می‌دهیم، ولی این موضوع در مورد کودکان، به خصوص کودکانی که از یک نوع ناتوانی همچون اختلال طیف اُتیسم رنج میبرند صادق نیست. افراد مبتلا به اختلال اتیسم بخشی از جمعیت رو به رشد هستند که معمولا در طراحی نادیده گرفته میشوند، که نگرانی بسیار مهمی است زیرا این افراد به محیط فیزیکی اطرافشان بسیار حساس تر هستند نسبت به یک کودک معمولی. متأسفانه به دلیل کمبود آگاهی جامعه از این بیماری و در بسیاری از موارد عدم شناسایی آن توسط والدین و نادیده گرفتن علائم در فرزندشان، این کودکان علی رغم ناهنجاری‌های رفتاری و آسیب پذیری بالایشان، در فضاهایی نامناسب برای شرایط آنها و در خیلی موارد در کنار کودکان عادی بزرگ شده و فشار زیادی را از طرف جامعه، اطرافیان و همسالان خویش متحمل میشوند. امروزه به دلیل افزایش روز افزون کودکان مبتلا به اوتیسم به خصوص در ایران، ضرورت طراحی فضاهایی متناسب با نیازهای این کودکان به خوبی مشهود است. فضاهایی که بتوانند علاوه بر تامین آرامش کودکان، بستری مناسب برای رشد فکری و اجتماعی آنها فراهم آورد. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی می باشد و با توجه به ماهیت هدف گذاری و ابزارهای دست یابی به این اهداف از روش تحقیق،توصیفی تحلیلی استفاده شده است. هدف پژوهش حاضر، دستیابی به مولفه‌های محیطی است که متناسب با ویژگی‌های خاص حسی و شناختی کودکان دارای اختلال اوتیسم باشد.این پژوهش روش های طراحی مبتنی بر شواهد را به طیف وسیعی از محیط های روزمره اعمال می کند. عوامل محیطی تاثیر گذار بر درمان و آموزش کودکان اتیستیک ، امکان اقامت کودکان در مجموعه و سایر عملکردهای تفریحی - رفاهی و درمانی و آموزشی کودکان و...در کنار ابعاد عملکردی و استانداردها و ضوابط بیمارستانی در طراحی مرکز درمانی مورد توجه و اهمیت قرارگرفته است . بدین ترتیب معماری و طراحی محیط درمانی مناسب کودکان اوتیستیک در جهت بهبود کیفیت زندگی، ترویج استقلال، و تضمین امنیت مورد توجه قرار می‌گیرد.
|
