| چکیده |
در معماری امروزه بحث درک فضا توسط افراد استفاده کننده ار آن فضا به موضوع مهمی بدل شده است بخش کوچکی از این افراد معلولین بویژه نابینایان هستند .شباهت های ناگزیر در ساخت و سازهای جوامع گوناگون طی هزاره ها و برحسب نیازهای مشترک ،الگوهای نسبتا مشابهی به وجود آورده است و درک و فهم از این فرآیند ،وابستگی تام به ابزار درک وی از فضا دارد . .از این میان ،نابینایان فاقد ابزار اصلی درک فضا و معماری هستند .برای جلوگیری از احساس طرد شدن در ذهن قشر مذکور از یک طرف نمی توان آن ها را جدا از افراد سالم اجتماع ودر یک محدوده ی مشخص محصور کرد و از طرف دیگر اختصاص یک پروژه بزرگ به درصد بسیار کمی از افراد یک جامعه ،توجیه اقتصادی نیز نخواهند داشت ، اما با این وجود این افراد دارای ابزار متعارف درک فضا نیستند و نیازمند فضایی متفاوت با دیگران هستند . شناخت نابینایان و برقرای ارتباط مابین ما و دنیای آنها و فهم چگونگی درک فضا توسط آنها , درک و طراحی فضا را از زاویه جدید بررسی میکند .بنابراین این تحقیق دیدگاهی تازه در معماری و شهرسازی با خواهد کرد که باعث میشود طراحان به تمام جنبه های روانشناختی از جمله ویزگی های حسی و ادراکی فضا و ارتباط آن با ویژگی های انسانی توجه داشته باشند .در این تحقیق به جنبه های روانشناسی محیط در طراحی فضا و ارایه راهبردها و روشهای کاربردی در طراحی فضا به نحوی که به درک بهتر فضا توسط نابینا شود و همچنین به بررسی ویژگی های روانشناختی نابینایان در بازگری مفاهیم زیبا شناختی پرداخته خواهد شد .آنچه در این تحقیق پیش روست ،تلاشی است برای تشخیص درک نابینا از معماری و رائه الگوی صحیحی از فضای مناسب باادراک او که بتواند فضای مطلوب توام با اطمینان خاطر ,امنیت برای فرد نابینا تامین کند .
|
