| چکیده |
به طور کلی ضروریات زندگی روزمره یک فرد معلول او را بر آن می دارد که با هر گوشه شهر سر و کار داشته باشد.در جامعه ما به دلیل 8 سال جنگ تحمیلی ،آمار تصادفات و بیماری های موروثی 15درصد افراد معلول را تشکیل می دهند. محیط شهری می باید توانایی پذیرش افراد و تامین خدمات رفاهی به کلیه اقشار جامعه را داشته باشد.برخورد با موانع متعدد خود تشدید کننده ناتوانی های جسمی معلولین شده است و نهایتا معلول را منزوی می سازد. فضای شهری باید به گوانه ای باشد تا از طریق حظور در محیط دسترسی به فضای پیرامون ، و انجام فعالیت های حیاتی و ارتباط با شهروندان خود را به عضوی از جامعه گمان کند. امروزه فراهم نبودن زیرساخت های لازم برای افراد معلول و کم توان دسترسی آنان به امکانات شهری با مشکل مواجه کرده است ، این در حالتی است که حظور کمرنگ آنان دلیل بر نبودنشان نیست بلکه آنان جزء جدا نشدنی از جامعه و کالبد شهر هستند. در این پایان نامه سعی شد با روش تحلیلی_کاربردی به مطالعه دیدگاه های این عرصه و استخراج معیارهای شهر ایده آل معلولین و مقایسه معیارها به کار رفته در تجربیات جهانی ، و از سوی دیگر راه کار های طراحی شهری ،جهت ارتقای کیفیت کالبدی بپردازد تا امکان حظور این گونه افراد را در سطح جامعه ایجاد کنند و معلولین بتوانند همانند باقی افراد در شهر زندگی کنند.. در راستای این هدف با تجربه و لمس از نزدیک این مسئله در محدوده اطراف زندگی تعدادی از این افراد یعنی ساکنین مجتمع بهزیستی شهدای هفتم تیر مرکز نگهداری دختران معلول جسمی _حرکتی بر آن شدم تا با طراحی فضای شهری در راستای مناسب سازی در جهت ارتقا کیفیت محیط بهبود بخشیم. کلمات کلیدی: مناسب سازی ، کیفیت محیط، معلول جسمی، معلولیت،فضای شهری،همه شمول
|
