| چکیده |
درگذشته تصور براین بود که افراد دارای نقص وکم توان قادر بر استفاده از امکانات شهری نیستند، تمام سعی متخصصان وپزشکان براین بود که فرد معلول را با محیط سازگار کنند، اما باید گفت درواقع این شهرها ومعماری شهری است که معلول است، سبک معماری شهراست که آپارتایدی است ودرحقیقت معماری باید خود را برای استفاده تمامی شهروندان سازگار کند. اصطلاح شهر معلول ومعماری آپارتایدی، شهرومعماری را تداعی می کند که درآن ساختمان ها ، معابر ومکانهای عمومی برای همگان قابل دسترسی نیست. این شهرها حضورومشارکت افراد کم توان را در جامعه بی معنا می کند وحق شهروندی را از آنها صلب می کند وبه نوعی نادیده گرفتن حقوق انسانهاست . پیامد اقتصادی معماری آپارتایدی محدودیت فرصت شغلی را برای گروهی ا زافراد جامعه است.این محدودیت نتیجه ای جز بیکاری وآنگاه فقر برای این افراد ندارد. ازلحاظ اجتماعی این نوع معماری حضور فعال افراد کم توان را درجامعه ودرمکانهای عمومی نفی می کند ونتیجه آن گوشه نشین کردن وطرد آنان از اجتماع است. نابینایان به عنوان بخش بزرگی از افراد دارای نقص مورد بی مهری بیشتری از طرف معماران وبرنامه ریزان شهری قرار گرفته اند . این کم لطفی از دو جنبه قابل بحث است. اولاً شهرها حق زندگی را از این افراد صلب کرده اند، وجود انواع موانع فیزیکی، کف سازی های نامناسب ورودی های ناخوانا و وسایط نقلیه عمومی ناهمگون از جمله این محدودیت ها به شمار می آید .ثانیاً طراحی مجموعه هایی خاص نابینایان مورد کم توجهی قرار گرفته است . تعداد بسیار محدود انجمن ها، موسسات فرهنگی ، مراکز تفریحی ومراکز ورزشی خاص این قشر درسطح جهانی به خصوص در کشورهای توسعه نیافته خود گویای این مطلب است . پروژه حاضر تلاشی است درجهت بهره مندی نابینایان از آنچه بقیه افراد جامعه از آن بهره مند ونباید تصور کرد این امر باعث جداسازی هرچه بیشتر نابینایان وبینایان می شود . البته کمال مطلوب آنست که کلیه مکانهای عمومی برای استفاده هم? افراد جامعه سازماندهی شوند اما وجود فضاهای اختصاصی نیز اجتناب ناپذیر می باشد . آنچه مسلم است افراد دارای نقص بینایی نشان داده اند افرادی توانمند، با اراده ومستقل هستند که هرگاه به آنها بها داده شده است شایستگی های خود را نشان داده اند. امید است باشگاه نابینایان بتواند زمینه مناسبی برای خود باوری هرچه بیشتر این عزیزان فرا
|
