پایان نامه
کد ts-19091  
عنوان اول بررسی اثر بخشی آموزش همسر داری مبتنی بر شفقت بر بهبود روابط خانوادگی ، تعارضات زناشویی ، بخشش و گذشت و صمیمیت زوجین ناشنوای شهر اصفهان  
نویسنده ریحانه کریم نژاد اصفهانی  
استاد راهنما زهرا یوسفی  
نوع کاغذی  
دانشگاه دانشگاه آزا داسلامی، واحد خوراسگان  
مقطع کارشناسی ارشد  
رشته روانشناسی بالینی  
سال دفاع 1395شمسی  
زبان فارسی  
چکیده پژوهش حاضر به منظور اثربخشی آموزش همسرداری مبتنی بر شفقت بر بهبود روابط خانوادگی، تعارضات زناشویی، بخشش و گذشت و صمیمیت زوجین صورت گرفته است. این پژوهش از نوع پژوهش‌های شبه آزمایشی بود. جامعه آماری عبارت بود از کلیه زوجین ناشنوای شهر اصفهان. نمونه این پژوهش شامل 20 زوج (40 نفر) داوطلب از زوجین ناشنوا یا نیمه شنوای شهر اصفهان بود که به صورت غیرتصادفی (در دسترس) در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. در حالیکه گروه گواه در لیست انتظار بود. گروه آزمایش طی 8 جلسه 120 دقیقه‌ای بسته آموزشی را دریافت کردند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسش‌نامه روابط خانوادگی اولسون و بارونز (2004)، پرسش‌نامه تعارضات زناشویی (تجدید نظر شده، 1375، MCQ-R)، پرسش‌نامه بخشش تامپسون و همکاران (2005) و مقیاس صمیمیت (الکسیس جی،واکر و لیندا تامپسون، 1983، IS)، هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در معرض ارزیابی قرار گرفتند. به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری) استفاده شد. نتایج به‌دست آمده نشان داد آموزش همسرداری مبتنی بر شفقت بر بهبود روابط خانوادگی، بخشش و گذشت و صمیمیت به‌طور معنادار موثر بوده است اما این آموزش برکاهش کل تعارضات زناشویی موثر نبوده و تنها بر ابعاد جنسی و ارتباطی تعارضات موثر بوده است. طبق یافته‌های این پژوهش می‌توان گفت آموزش همسرداری مبتنی بر شفقت روش مناسبی برای بهبود روابط زناشویی، افزایش بخشش و گذشت و همچنین افزایش صمیمیت در زوجین ناشنوا بوده است. واژگان کلیدی:روابط خانوادگی، تعارضات زناشویی، بخشش و گذشت، صمیمیت، آموزش همسرداری مبتنی بر شفقت
 
تاریخ ثبت در بانک 9 اردیبهشت 1397