| چکیده |
معلولین به عنوان طیفی از اقلیت های یک جامعه همواره به نوعی در معرض تضییع حقوق خود می باشند که ضرورت در فرآیند زندگی در جامعه و ایجاد بسترهایی جهت رشد فرهنگی به عنوان مبنای حق زندگی و شاد بودن در میان دیگران و کم کردن حس ترحم محورانه و نیز ایجاد حس همزیستی دیگران با این قشر از نگرش های ضروری می باشد. امروزه در جهان با تکیه بر اصول بنیادین حقوق بشری و ارزش های انسانی ، برابرسازی فرصت ها برای همه اقشار جامعه با شرایط ویژه و منحصر به فرد، یکی از دغدغه ها و اصول مهم در تبیین رویکردهای می باشد که این رویکرد جدید ما را بر آن وا میدارد که این حقوق تضیع شده را با پرورش جامعه و حضور مستمر ناتوانان به آنها بر گردانیم . اکثر اوقات فراغت این قشر بدلیل نامناسب بودن معابر و فقدان فضای تفریحی برای استراحت و برخورد با دیگر اقشار جامعه سبب منذوی شدن آنها گردیده است . هدف از مناسب سازی جامعه ، ایجاد فرهنگ سازی در بین افراد عادی جامعه می باشد . دور نگه نداشتن این قشر از جامعه و استفاده از نیروهای بالفعل و بالقوه آنان، به اقداماتی نیاز دارد، از جمله مهمترین این اقدامات طراحی مجموعه رفاهی برای این افراد است. دسترسی معلولان به بناها و تجهیزات شهری، شبکه حمل و نقل، مراکز تفریحی و گردشگری، نه تنها موجب میگردد تا از استعدادها و نیروهای آنان استفاده مفید به عمل آید، بلکه نوعی پیشگیری از وقوع معلولیتهای جدید نیز به شمار می آید.
|
