| کد | pr-20625 |
|---|---|
| نام | امیر |
| نام خانوادگی | احمدی پژوه |
| سال تولد | 1362 |
| وضعیت جسمی | نابینا |
| نوع فعالیت | علمی-فرهنگی |
| زبان | فارسی |
| تحصیلات | کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی |
| مهارت | مقاله نویسی |
| اهم فعالیت ها | معلم، 1 مقاله چاپ شده در مجلات داخلی، کسب امتیاز علمی پژوهشی ملی |
| کشور | ایران |
| استان | اصفهان |
| شهر | خوراسگان |
| متن زندگی نامه |
این مصاحبه توسط دفتر فرهنگ معلولین در تیرماه 1400 انجام شده است. قاسمی: لطف کنید بطور مختصر خودتان را معرفی کنید. احمدی‌پژوه: امیر احمدی‌پژوه هستم، متولد 1/2/1362 اصفهان. در حال حاضر آموزگار مدارس استثنایی هستم، بحث آموزش تلفیقی را دارم فعالیت می‌کنم، آن هم بحث متوسطه {بیش حرفه‌ای}، یعنی افراد دو‌معلولیتی. قبلاً بچه‌های نابینا در مقطع ابتدایی را آموزش می‌دادم، و بعد آمدم در قسمت متوسطه و در خدمت بچه‌های بزرگسال هستم. قاسمی: تحصیلاتتان چیست؟ و در کدام دانشگاه درس خوانده‌اید؟ احمدی‌پژوه: من کارشناس ارشد برنامه ریزی آموزشی دانشگاه آزاد خوراسگان هستم، لیسانسم هم دانشگاه پیام نور همین رشته بودم، مدیریت و برنامه ریزی آموزشی. قاسمی: معلولیت شما بینایی است، درست است؟ احمدی‌پژوه: بله، من کم‌بینا هستم. قاسمی: علتش را می‌توانم بپرسم؟ احمدی‌پژوه: حادثه. من سوم دبستان که بودم، در حیاط بازی می‌کردیم، سرم به زمین برخورد کرد و شبکیه چشمم آسیب دید. قاسمی: شما از چه سالی وارد آموزش و پرورش شدید؟ احمدی‌پژوه: سال 1389 آزمون دادم، آزمون را قبول شدم، منتها بخاطر معلولیت بینایی که داشتم موافقت نکردند با حضور بنده. یکی دو سال من پیگیر بحث استخدامم بودم، و می‌خواستم از سهمیه سه درصد معلولین استفاده بکنم که به یاری خدا موفق شدم. من وزیر آموزش و پرورش آن زمان را دو سه بار دیدمش و توجیهش کردم. قاسمی: با خیلی از دوستان که در این چند سال با آنها ارتباط داریم، همه در آن بحث مصاحبه و پذیرش نهایی به مشکل برمی‌خورند، و متأسفانه با اینکه حتی سهمیه معلولین وجود دارد، ولی بازهم در جذب نهایی برایشان مشکل ایجاد می‌شود. احمدی‌پژوه: متأسفانه دید مثبتی نسبت به معلولین علی الخصوص نابینایان در بعضی از شهرها مثل اصفهان مخصوصاً وجود ندارد، و یکجورهایی باید خودمان را به افراد بشناسانیم و نشان بدهیم، که حداقل در جذب بقیه افراد یکجور کمکی بشود و بقیه هم جذب بشوند. آن موقع که بحث سه درصد بود خیلی پیگیری می‌کردم. از ناحیه اصفهان می‌گفتند که بخشنامه آمده که سه درصد را لحاظ نکنید، و ما در تهران وزیر را که می‌دیدیم، آن زمان آقای حاجی بابایی بودند، ایشان می‌گفتند که «ما سه درصد را لحاظ کرده‌ایم.» حالا در بعضی از استانها مثل فارس یا همین تهران و دو سه تا از استانهای دیگر جذب شده بودند، اما من که می‌گفتم می‌گفتند «اصفهان هم جذب شده.» منتها اصفهان حرفشان یکجوری دو تا بود، اینجا می‌گفتند نه، تهران می‌گفتند آره. تا اینکه یک روز متوجه شدم وزیر دارد می‌آید اصفهان، و یک همایشی در یکی از سالنهای اصفهان است. من خودم را رساندم آنجا و همزمان با وزیر و رئیس آموزش و پرورش آن موقع دیدار کردم، یعنی یک جورهایی هردوتایشان رودرو شدند، و الحمدالله نتنها من استخدام شدم، بلکه چهارده نفر دیگر از معلولان که مشکل داشتند آنها هم استخدامشان حل شد. یعنی می‌خواهم بگویم اگر خودمان کوشش نکنیم و خودمان پیگیر نباشیم، باور کنید هیچ چیز انجام نمی‌شود، شغل بلند نمی‌شود بیاید درب خانه‌مان. قاسمی: شما با توجه به اینکه کارشناسی ارشد هستید، در زمینه چاپ مقاله، کتاب، یا موارد علمی و آموزشی کار کرده‌اید؟ احمدی‌پژوه: من پایان‌نامه‌ای که در مقطع ارشد کار کرده‌ام درمورد مسائل اشتغال نابینایان بود، و موانعی که وجود دارد. در این زمینه کار کردم و به نتایج خوبی هم رسیدم. حالا اگر دوست داشته باشید نتیجه‌اش را هم بگویم خدمتتان. قاسمی: خواهش می‌کنم، بفرمایید. احمدی‌پژوه: مشکل اساسی که اکثر معلولین، یعنی نتنها معلولین، بلکه جامعه ما دارند، این است که با قوانین مربوط به معلولین آشنا نیستند. چه خود افراد معلول، چه خانواده‌های آنها، و چه جامعه‌مان، بلکه متأسفانه کارمندان بهزیستی. من پرسشنامه‌ای آماده کردم و از آنها پرسیدم که آیا از قوانین معلولین اطلاع دارید یا خیر، که متأسفانه جواب منفی شنیدم، حتی از دوستان معلول. حالا پایاننامه‌ام را داده‌ام چاپش بکنند، انشاالله یک کتاب بشود و استفاده بشود. قاسمی: در زمینه‌های دیگر مثل ورزش و هنر فعالیتی داشته‌اید یا خیر؟ احمدی‌پژوه: در زمینه ورزشی چند سال دومیدانی فعالیت می کردم، و بخاطر مشکل بینایی‌ای که داشتم کنار گذاشتم. یک مقام سومی کشور در پرش سه گام دارم. در زمینه هنری امسال با توجه به اینکه بحث کرونا پیش آمد آموزش مدارس بصورت مجازی بود، و بسترش آماده شد که ما بتوانیم تحقیق کنیم در زمینه فعالیتهای هنری که بچه‌ها نابینا می‌توانند انجام بدهند، و درسی داشتم به اسم «کار و فناوری» که این کتابی که برای افراد نابینا بعنوان تدریس گذاشته بودند مناسب نبود. بخاطر همین تحقیق کردم و چند تا کار پیدا کردم در اینترنت که خیلی با استقبال بچه‌ها و خانواده‌ها همراه بود و بچه‌های نابینا هم می‌توانستند انجام بدهند. بیشتر در این زمینه‌ها فعالیت داشتم. هنری خیر. قاسمی: خیلی ممنون از شما. اگر صحبتی باقی مانده می‌شنویم. احمدی‌پژوه: من توصیه‌ای که برای دوستان دارم این است، استدعا می‌کنم که ننشینند در خانه. جنب و جوش داشته باشند، و به قول حضرت علی «بجوشید ...» دقیقاً حدیثشان یادم نیست، اما مفهوم حرف این بود که راکت نباشند. اگر دنبال این باشند که شغل بیاید دنبالشان یا مسائل دیگر زندگی خودشان بیاید دنبالشان، اینطوری نیست. باید از خانه بیایند بیرون، یک فعالیتی انجام بدهند، تعاملات اجتماعی داشته باشند تا به یک نتیجه‌ای برسند. |
| تاریخ ثبت در بانک | 3 مرداد 1397 |