کد | pr-17825 |
---|---|
نام | محمد |
نام خانوادگی | سرنجی استرکی |
سال تولد | 1364 |
وضعیت جسمی | کم بینا |
نوع فعالیت | ورزشی |
زبان | فارسی |
تحصیلات | دانشجوی کارشناسی رشته روابط عمومی |
مهارت | گلبال، دومیدانی |
کشور | ایران |
استان | اصفهان |
شهر | کاشان |
متن زندگی نامه |
محمد سرنجی استرکی متولد 1364 کم بینا و دانشجوی کارشناسی رشته روابط عمومی میباشد. او در زمینه ورزشی رشته گلبال حدود 15 سال است که فعال است و یازده سال است که عضو تیم ملی میباشد ابتدا با تیم تهران در شهید محبی همکاری داشته و بعد از آن با تیم کاشان فعالیت دارد. در رشته دومیدانی هم فعال است. و مقامهای زیاد کسب نموده از جمله: 5-6 مقام نایب قهرمانی، 6-7 مقام سومی کشوری و چهار مقام قهرمانی آسیایی را کسب نموده است. 2010 مالزی، 2017 چین، 2014 چین، یکی هم قهرمانی پاراآسیایی 2014. دو تا نائب قهرمانی سال 2015 کره، و سال 2017 تایلند. سومی آسیا2010 گوانگجو پاراآسیایی و سومی جام جهانی سال 2010 انگلیس بوده است. دومیدانی فقط در حوزه کشوری کار کرده، هفت هشت تا قهرمانی کشور دارد، و یکی دو تا هم نائب قهرمانی کشور دارد. او بیشتر در رشته پرش و صد و دویست متر شرکت میکرده است. مسئولین و ارگان خاصی هیچ حمایتی از او نمیکنند چه از لحاظ مادی و چه از لحاظ معنوی. میگوید: یک فرقی که ما با کشورهای خارجی داریم این است که آنها به ورزش معلولینشان اصلاً به شکل ورزش قهرمانی نگاه نمیکنند. بعنوان این نگاه میکنند که معلول بیاید در جامعه ببیننش، خودش جامعه را ببیند، در جامعه بتواند زندگی کند مثل مردم عادی. ولی ما در ایران به ورزش معلولین نگاه ورزش قهرمانی را داریم و میخواهیم یکجوری هیأتی و اقتصادی برگزار کنیم، و با کمترین هزینه بیشترین بازدهی را داشته باشیم. در رشته معلولین اگر خواسته باشید معلولین را حمایت کنید، به چشم قهرمانی اگر بخواهید نگاه کنید، نتیجهمان همانی است که الآن داریم میبینیم، خیلی پیشرفت آنچنانی نمیکنیم. ولی در کشورهای خارجی فقط دنبال این هستند که معلول از خانه بیرون بیاید، و مردم او را ببینند و هم او مردم را ببیند، بالاخره باید بتواند در این جامعه مثل مردم عادی زندگی کند. مسئولینی که گذاشتهاند برای بحث کار ما برای ورزش ما تخصص کار را ندارند. الآن طرف میآید یک پولی را از یک جایی از وزارت خانهای شهرداریی هر جا که نفوذ دارد میگیرد، متأسفانه خرجهای هاشیهای میشود، خرج چیزهایی که نباید بشود. خودمان هم باید تلاش کنیم تا به یک جایی برسیم. تا زمانی که بچههای خودمان نیایند جلو، بچههای تحصیل کردهمان، بچههایی که کار کردهاند در حوزههای مختلف نیایند جلو، و خودمان دست به دست هم ندهیم هیچ اتفاقی نمیافتد. عیب کارمان این است که خودمان به فکر خودمان نیستیم، اتحاد نداریم، هیچ وقت جمع دونفرهمان سه نفره، سه نفرهمان چهار نفره نمیشود، همه به فکر منافع خودشان هستند. شما اطلاع دارید در بین خودمان چقدر تحصیل کرده داریم، چقدر کسانی که رشتههای مختلف دانشگاهی خوانده و به جاهای بالا رسیدهاند، چرا جمع نمیشویم که امور خودمان را به دست بگیریم. چرا همیشه افراد سالم بیایند برای ما نابیناها تصمیم بگیرند. همیشه همین بوده است. |
تاریخ ثبت در بانک | 6 دی 1396 |