| توضیحات |
معلولیت در همه کشورها به ویژه در کشورهایی مثل ایران، فراگیر است. آمار معلولین بسیار و هر روز بر تعداد آن افزوده می‌شود. از اینرو بدون مساعدت مردم فقط دولت نمی‌تواند امور معلولین را سامان‌دهی نماید. البته مردم هم در هر شهر با تأسیس مراکزی، بار اصلی خدمات‌رسانی به آنان را بر عهده گرفته‌اند. از اینرو مراکزی که هر چند به ظاهر نیکوکارانه است ولی وقتی با شیوه علمی به عملکرد آنها پرداخته شود متوجه خسارت‌ها و زیان‌های آنها می‌شویم. در سازمان‌های غیردولتی، افراد نقش موثری در توانمند سازی این معلولین در زمینه‌های شخصی و اجتماعی، محو وابستگی‌ها و محدودیت‌های این افراد و پیشبرد موفقیت آمیز برنامه‌های مربوط به آنها داشته‌اند. قابلیت این سازمان‌ها منوط به شناخت و کاربرد صحیح شاخصهای توانمند سازی افراد دارای معلولیت است. اما اگر این شاخص‌ها به خوبی شناخته نشده و در عمل به طور اثرگذار به کار گرفته نشوند، تنها موجب هدر رفتن سرمایه‌های مالی و اجتماعی، افزایش مراکز دارای هزینه‌ای بسیار، سرگردانی افراد دارای معلولیت، دوباره‌کاری‌های بیهوده و بالاخره وابسته و نیازمند ساختن هر چه بیشتر افراد دارای معلولیت به جای توانمند و مستقل ساختن آنها می‌شود. این مقاله از معدود تحقیقاتی است که به مشکلات و پیامدهای منفی مراکز مردمی می‌پردازد.
|
