| کد | sr-989 |
|---|---|
| عنوان اول | قرآن و ناشنوایی |
| نویسنده | محمد نصر اصفهانی |
| نوع | کاغذی ، الکترونیک |
| مقاله نشریه | توان نامه |
| شماره پیاپی | 4-6 |
| سال | 1393شمسی |
| ماه | فروردین-شهریور |
| شماره صفحه (از) | 238 |
| شماره صفحه (تا) | 239 |
| زبان | فارسی |
| توضیحات |
قرآن در موارد متعدد به حمایت از شوون و حقوق معلولین پرداخته است. اوج آن در سوره عبس است که برخی آن را سوره اعمی (نابینا) نامیده‌اند. اما دیدگاه‌های قرآن درباره ناشنوایان و ناشنوایی هم جالب است. آیات فراوانی از قرآن کریم، به مقوله‌های مربوط به شنیدن و گفتن یا فقدان آنها پرداخته‌اند و ذیل واژگان بَکْمْ (لال)، صَمّ (گنگ)، سَمْعْ (شنیدن)، اُذُن (گوش)، فَم (دهان)، لِسان (زبان)، کلام و تَکّلُم (سخن و سخن گفتن)، نُطق (گفتن) و مشتقات فعلی، اسمی و ترکیب آنها مطالبی آمده است و در آنها ابعاد شنوایی، گفتار، مسائل شنونده و گوینده یا گنک (کر و لال) تحلیل شده است. آمار کاربردهای این اصطلاحات در قرآن قابل توجه است. برخی از نکات آماری در این زمینه این گونه است: صُم و بُکْم در کنار هم و با عطف به هم، پنج بار استعمال شده است؛ نیز بکم به صورت اَبْکَم یک بار آمده است(نحل، آیه 76)؛ صَمّ (لال) با مشتقاتش، پانزده بار به کار رفته است. واژه اخرس و خَرِس که در فرهنگ عمومی عرب کاربرد دارد، در قرآن نیامده است. مفاهیم و کاربرد واژگان: اصطلاحات ویژه ناشنوایی که در قرآن به کار رفته، همگی به یک معنا و دارای بار مفهومی یکسان نیست. در برخی آیات، همان معانی متداول در عرف مردم منظور شده است؛ برای نمونه، آیه 78 سوره نحل تصریح می‌کند که انسان هنگام تولد از مادر چیزی نمی‌داند و با کمک گوش، چشم و قلب، آگاهی کسب می‌کند. سمع در این آیه به معنای شنیدن واقعی با گوش است. شنیدن و گوش در این آیه، همان معنایی است که در عرف ادیبان و عموم مردم به کار رفته است. (دانشنامه ناشنوایان (دانا)، مدیریت محمد نوری، تهران، موسسه فرجام جام جم، 1388، ج2، ص924- 926) |
| تاریخ ثبت در بانک | 20 اسفند 1394 |
| فایل پیوست |
 |