| کد | sr-22846 |
|---|---|
| عنوان اول | پذیرش معلولیت، نقطه عطفی در سلامت و توانمندسازی خانواده‌ها |
| نویسنده | حمدالله خواجه حسینی |
| نوع | الکترونیک ، کاغذی |
| مقاله نشریه | روزنامه ایران، صفحه توانش |
| شماره پیاپی | 25 خرداد 1396. |
| زبان | فارسی |
| متن |
«پذیرش معلولیت، نقطه عطفی در سلامت و توانمندسازی خانواده‌ها»، حمدالله خواجه حسینی، 25 خرداد 1396. والدین به محض اطلاع از معلولیت فرزند خود واکنش‌هایی نشان می‌دهند؛ واکنش‌هایی مانند خشم و انکار، احساس گناه و گوشه‌گیری که بر رفتار آنان نسبت به عضو معلول خانواده و سایر فرزندان تأثیرات منفی برجای می‌گذارد. حال می‌خواهیم در این باره بیشتر صحبت کنیم. در روانکاوی اصطلاحی داریم به نام «مکانیزم دفاعی». این مکانیسم زمانی فعال می‌شود که در مواجهه با یک موقعیت شدیداً دچار اضطراب شویم و به ما کمک می‌کند تا با کاستن از اضطراب خود، سلامت روانی‌مان را حفظ کنیم،البته مکانیزم‌های دفاعی تا مدت کوتاهی می‌توانند از وخیم‌تر شدن وضعیت روحی ما جلوگیری کنند و ما باید در اسرع وقت با مراجعه به مشاور یا روانشناس نسبت به مشکلات خود شناخت پیدا کرده و برای حل آنها تلاش کنیم. روانکاوان مکانیزم‌های دفاعی بسیاری را می‌شناسند که در این سلسله مطالب، تنها به مواردی اشاره می‌شود که در خانواده‌های افراد معلول، بیشتر به آنها برمی خوریم مانند انکار و طرد واقعیت، جابه‌جایی، جبران، واکنش عکس و تخریب. آگاه شدن از معلولیت فرزند، اضطراب ایجاد می‌کند و باعث می‌شود پدر و مادر به طور ناخودآگاه این واقعیت را انکار کنند. نپذیرفتن واقعیت هرچند تاحدی می‌تواند اضطراب والدین را کاهش دهد اما پذیرش صحیح عضو معلول خانواده را غیرممکن می‌کند. بسیارند پدران و مادرانی که از ثبت‌نام فرزند خود در مدرسه استثنایی ناراضی هستند و از او توقع دارند مانند سایر کودکان ببیند و بشنود. ممانعت والدین از اینکه فرزند آنها زبان اشاره یا خط بریل را فراگیرد و در اماکن عمومی از عصای سفید، واکر یا ویلچر استفاده کند، تماماً نشان دهنده این است که آنها نتوانسته‌اند معلولیت فرزندشان را بپذیرند. انکار واقعیت و رفتار نامناسب والدین با فرد معلول بر رفتار سایر فرزندان هم تأثیر می‌گذارد و آنها نمی‌توانند توانایی‌ها و محدودیت‌های خواهر یا برادر معلول خود را بشناسند و با او ارتباط درستی برقرار کنند. در چنین خانواده‌هایی قربانی اصلی، فرد دارای معلولیت است. او که بیش از حد توانایی خود تلاش می‌کند تا انتظارات اعضای خانواده را برآورده سازد، به دلیل عدم موفقیت در این امر دچار یأس و ناامیدی می‌شود؛ دروغگویی، خیالبافی و پنهانکاری از جمله رفتارهایی است که برخی از این کودکان و نوجوانان برای جلب رضایت والدین بروز می‌دهند. اگر به نکات بالا خوب توجه کنیم درمی یابیم که تنها کلید گره گشای والدین، مراجعه بموقع به روانشناسان متخصص در امور معلولان است. این روانشناسان به خانواده‌ها کمک می‌کنند تا جنبه‌های مختلف مسأله معلولیت را بشناسند. پدر و مادری که حقیقت معلولیت را شناخته و آن را پذیرفته‌اند نگاه خویش را به آینده امیدبخش فرزند معلول پیوند می‌زنند و از تمامی امکانات خود برای ساختن فردای وی بهره می‌گیرند. |
| تاریخ ثبت در بانک | 10 آذر 1397 |