| کد | cb-11516 |
|---|---|
| نام | علی بن عبدالله شاذلی |
| پیشه و عنوان | عارف، نویسنده |
| سال تولد | شمسی |
| تاریخ درگذشت | 654قمری |
| نوع معلولیت | نابینا |
| رشته و تخصص | ادبیات |
| متن زندگی نامه |
علی بن عبدالله بن عبدالجبار حسینی، مکّنی به ابوالحسن، از بزرگ‌ترین عرفایی است که در قریه شاذله متولد و در اسکندریه رشد یافت، نسبت طریقتی وی به ابومدین منتهی می‌شود، بسیار جلیل القدر بود و کراماتی بدو منسوب دارند. او موسس سلسله شاذلیه از سلاسل صوفیه است و شیخ تاج الدین عطاءالله و بعضی دیگر کتابی جداگانه در شرح حال او نوشته و او را به قطب و غوث و معدن انوار و زمزم اسراسر و مانند اینها ستوده‌اند. از کلمات او است که الهاما و کشفیات و مشاهدات را با کتاب و سنّت نبویه موازنه و تطبیق کردن لازم است و در موارد مخالفت و مغایرت با یکدیگر، تمسّک به قرآن مجید و سنّت لازم بوده و از کشفیات و الهامات شخی صرف نظر کردن باید و ضرور باشد که خدای تعالی در خصوص تمسّک به کتاب و سنّت ضامن عصمت و محافظت بوده ولکن درباره الهام و کشف و مشاهده ضامن محافظت نگردیده است. با اینکه نابینا بوده بارها به حج سفر کرده، به علوم شرعیه اشتغال داشت و ابن حاجب، ابن عصفور، ابن الصلاح و دیگر اکابر وقت از حاضران حوزه او بوده‌اند. شاذلی در ذی القعده 654 یا سال 656ق وفات یافت. ریحانة الادب، جلد 4-3، ص 155-154 |
| تاریخ ثبت در بانک | 3 بهمن 1395 |