| کد | cb-11491 |
|---|---|
| نام | محمدکاظم |
| پیشه و عنوان | احمدی لاری |
| سال تولد | 1292شمسی |
| تاریخ درگذشت | شمسی |
| نوع معلولیت | نابینا |
| رشته و تخصص | شاعر |
| متن زندگی نامه |
محمدکاظم احمدی لاری متخلص به «احمدی» در آبان سال 1292ش در خانواده‌ای بازرگان در لار شیراز پا به جهان گذاشت. وی در پنج سالگی به علت بیماری آبله از نعمت بینایی بی‌بهره گردید. از این‌رو طبع حساس و زودرنجی پیدا نمود. محرومیت از خواندن و نوشتن و دیدن زیبایی‌های طبیعت و مناظر دلکش وی را سخت متأثر می‌کرد و در بوته حسرت و ناکامی می‌گداخت. تنها گذشت زمان، دلجویی و وفاداری بعضی دوستانش ناراحتی و التهاب درونی او را تسکین داده بر قلب مجروحش مرهمی شد. ولی از چهارده سالگی به بعد عارضه وسواس دینی مزید بر علت گشت و او را چندین سال رنجور کرد. وی در سال 1300ش ازدواج نمود و چون با شکست مواجه شد، برای به فراموشی سپردن آن خود را به موسیقی سرگرم نمود. ولی به واسطه نداشتن استادی هنرمند بر خلاف میل قلبی خویش نتوانست این هنر را تمام و کمال بیاموزد و تا اندازه‌ای به رموز موسیقی آشنا شد. احمد لاری در زمان جوانی گه گاه اشعار فکاهی و تاریخی می‌گفت و بعد به سرودن چامه و چکامه پرداخت. ولی گفتن شعر برای او که قادر به نوشتن آن نبود، دشوار بود، از این‌رو، ناگزیر شد اشعار را به خاطر بسپارد و به همین دلیل بیشتر در اوقات فراغت یعنی در محیطی آرام شعر می‌سرود تا بتواند به حافظه خود بسپارد. وی کار را صیقل روح می‌دانست و خود نیز لحظه‌ای از کار و تلاش غافل نبود. سروده‌های این سخنور روشندل، بسیار روان و عاری از تکلف و در عین حال، شیوا و دلنشین است: «ایام بهار است و گل و لاله و سنبل/ از دیدن گل لعل مسرت بگشودیم المنه الله که نمردیم و بدیدیم/ از فضل خدا باده دیرینه چشیدیم» روشندلان جاوید، ص446 |
| تاریخ ثبت در بانک | 2 بهمن 1395 |