| کد | cb-10418 |
|---|---|
| نام | فیّاض همدانی |
| پیشه و عنوان | شاعر و نویسنده |
| ملیت | ایرانی |
| سال تولد | شمسی |
| تاریخ درگذشت | شمسی |
| نوع معلولیت | نابینا |
| رشته و تخصص | ادبیات |
| متن زندگی نامه |
فیّاض همدانی نامش محمّد بود. او که عالمی بزرگ و مجتهدی پرهیزگار بود از شاگردان (آخوند ملامحمدکاظم خراسانی) (سیدمحمدکاظم یزدی) (شیخ عبداللّه مازندرانی) و (محمدعلی امامی خوانساری) به شمار می رفت و از اغلب آن بزرگواران اجازه اجتهاد دریافت کرده بود. وی در سال 1306هـ.ش. به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و یک سال بعد به دلیل داشتن طبع شعری عضو برجسته انجمن ادبی همدان شد. مقارن با تأسیس دانشگاه تهران به سمت استادی و مدرسی دانشکده علوم معقول و منقول انتخاب شد و به تدریس بیان و بخشی از نهج البلاغه پرداخت. فیّاض سه رساله ـ در معانی بیان و بدیع ـ به عربی تألیف کرد و رساله ای نیز در شرح قسمتی از خطبه اوّل نهج البلاغه به فارسی نوشت و موفق به دریافت دکترای ادبیات از دانشگاه تهران شد. او که در واپسین سالهای عمر خود نابیناشده تألیفات دیگری نیز داشته است. منبع: دانشوران روشندل (نوشته ناصر باقری بیدهندی) |
| تاریخ ثبت در بانک | 16 شهریور 1395 |