| کد | cb-10285 |
|---|---|
| نام | ابوالبقاء عبداللّه بن حسین بن عبداللّه بن حسین عُکبری |
| پیشه و عنوان | فقیه, محدّث حنبلی, ادیب نحوی و ریاضیدان |
| سال تولد | شمسی |
| تاریخ درگذشت | 616قمری |
| نوع معلولیت | نابینا |
| متن زندگی نامه |
ابوالبقاء (متوفی 616هـ.ق.) عبداللّه بن حسین بن عبداللّه بن حسین عُکبری, ملقب به محبّ الدین, فقیه, محدّث حنبلی, ادیب نحوی و ریاضیدان و عروضی, از دانشمندان اوایل قرن هفتم هجری است که در ایام طفولیت بر اثر آبله نابیناشد. با این همه به تحصیل روی آورد و درنتیجه سعی و کوشش و استعداد ذاتی و قریحه خدادادی, در اندک مدتی بر همگنان خود فائق آمد و شاهد مقصود را در آغوش گرفت. علامه مدرس, نام 25کتاب از تألیفات سودمند او که ـ از جمله کتاب (التبیان فی علم اعراب القرآن), معروف به ترکیب ابوالبقاء ـ را در (ریحانةالادب) ضبط کرده است. گویند هرگاه ابوالفرج در ادبیات با اشکالی مواجه می شد از ابوالبقاء کمک می گرفت.(1) ایشان هرگاه می خواست کتابی بنویسد, ابتدا کتب مربوط به آن را فراهم می آورد و دیگران بر او می خواندند; او مطالب موردنیاز را حفظ می کرد و به کاتب املا می نمود. بدین ترتیب توانست آثار ارزشمندی به یادگار بگذارد. منبع: دانشوران روشندل (نوشته ناصر باقری بیدهندی) |
| تاریخ ثبت در بانک | 11 شهریور 1395 |