| کد | cb-10241 |
|---|---|
| نام | رودکی ، ابوعبدالله جعفر بن محمد |
| پیشه و عنوان | شاعر |
| ملیت | سمرقند |
| سال تولد | شمسی |
| تاریخ درگذشت | 329قمری |
| نوع معلولیت | نابینا |
| رشته و تخصص | شعر و ادبیات |
| توضیحات |
شاعری نابینا؛ با یک میلیون بیت شعر «رودکی» که نام اصلی او ابوعبدالله جعفر بن محمد است، اولین شاعر شناخته شده فارسی‌زبان است که در قرن چهارم هجری می‌زیست. «ریچارد فرای» ایران‌شناس معروف، رودکی را دارای نقشی مهم در تغییر خط پهلوی به فارسی دانسته است. رودکی با آنکه اولین شاعر فارسی‌زبان بود، اما آن‌چنان که رشیدی سمرقندی، جامی و تاریخ‌نویسان معتبر نوشته‌اند، تعداد ابیات او دست‌کم یک میلیون بوده است. گرچه جز اندکی از آن به دست ما نرسیده است. با این حال رودکی نابینای مادرزاد بود، اما چیرگی او بر سرودن شعر و نواختن چنگ چنان بود که شعر «بوی جوی مولیان» او به همراه صدای چنگ با ابونصر سامانی چنان کرد که از دلتنگی بخارا بدون کفش سوار بر اسب شد و هرات را ترک کرد. ابوالفضل بلعمی که معاصر رودکی بوده، در وصف او گفته است: «در عرب و عجم رودکی را نظیری نیست.» گردآوری توسط بخش بیوگرافی سایت آکاایران |
| متن زندگی نامه |
رودکی سمرقندی (ابوعبدالله جعفربن محمدبن رودکی) این شاعر برجسته و پرآوازه سده چهارم ایران که در دوران سامانیان می زیست شعر پارسی را به کمال رساند. برخی بر این باورند که وی در بدو تولد نابینا بوده و برخی دیگر معتقدند که در پایانِ عمر طولانی خود نابینا شده است. در خصوص نام و نشان و تاریخ درگذشت این شاعر بزرگ نیز اختلاف نظر به چشم می خورد. رشید سمرقندی معتقد است که (رودکی) 1300000بیت شعر سروده امّا همه آن ها به دست ما نرسیده است. (عوفی) درباره او می گوید: (چنان باهوش و تیزفهم بود که در هشت سالگی قرآن تمامت حفظ کرد و قرائت بیاموخت و شعرگفتن گرفت و معانی دقیق می گفت چنان که خلق بر وی اقبال نمودند و رغبت او زیادت شد و او را آفریدگار تعالی آوازی خوش و صوتی دلکش داده بود … از ابوالعبک بختیار بربط بیاموخت و در آن ماهرشد و آوازه او به اطراف و اکناف عالم برسید و امیر نصربن احمد سامانی که امیر خراسان بود او را به قربت حضرت خود مخصوص گردانید و کارش بالاگرفت و ثروت و نعمت او به حد کمال رسید.) وی کلیله و دمنه(1) را به تشویق بلعمی به نظم کشید و چهل هزار درم پاداش دریافت کرد. برای به نظم درآوردن کلیله و دمنه کتاب را بر او می خواندند و رودکی آن را به نظم می کشید چنانچه فردوسی به این امر اشاره کرده است: گذارنده را پیش بنشاندند همه نامه بر رودکی خواندند بپیوست گویا پراکنده را بسفت این چنین درآکنده را از این اثر جز متون پراکنده ای باقی نمانده است. منبع: دانشوران روشندل (نوشته ناصر باقری بیدهندی) |
| تاریخ ثبت در بانک | 9 شهریور 1395 |
| فایل پیوست |
 |