| comment |
در سالهای اخیر یکی از چالش های مهم جهانی، موضوع «حقوق افراد دارای ناتوانی» بوده است. تلاش ها در این زمینه از سال 1924 آغاز شد، در 26 دسامبر 2006، بعد از 5 سال، تلاش جامعه جهانی و بخصوص سازمانهای غیر دولتی معلولان نتیجه داد و مجمع عمومی سازمان ملل متحد کنوانسیون جامع حمایت از حقوق افراد دارای ناتوانی را تصویب و برای امضای اعضاء، آن را در 10 مارس 2007 گشود. کشورهایی که به عضویت پیمان نامه در می آیند خود را متعهد می سازند تا گامهائی برای تدارک یک زندگی در شان و کرامت انسانی برای همه بردارند و اینکه همه انسانها برابرند. جمهوری اسلامی ایران نیز در 13 آذرماه 1387 کنوانسیون را در مجلس شورای اسلامی مصوب نمود. به نظر می رسد شهرداری ها دارای نقشی حیاتی در فراهم ساختن و ایجاد یک زندگی طبیعی برای افراد دارای ناتوانی یا معلولیت هستند. آنها می توانند کارهای اساسی برای تامین آنچه ماده 9 کنوانسیون بیان می کند، انجام دهند. شهر بدون مانع که یک مفهوم نو و جذاب است، ایده خوبی را در مورد محیط مطرح میکند. واضعان این مفهوم معتقدند افراد دارای ناتوانی می توانند با حفظ شان و کرامت انسانی خود و بدون هیچگونه تبعیض یا رفتارهای کلیشه ای نامناسب در این شهرها زندگی کنند. محیط بدون مانع عبارتست از فضائی که برای حرکت آزاد و سالم، انجام عملکرد و دسترسی به همه چیز، صرفنظر از سن، جنس یا شرایط متفاوت، فضا یا مجموعه ای از خدمات که می توانند در دسترس همه باشند بدون هیچگونه موانعی، با در نظر گرفتن مقام، شان، کرامت انسانی و در حد امکان استقلال افراد، اجازه دهد.
|
