| کد | jr-45313 |
|---|---|
| عنوان اول | وودز، فرانسس |
| عنوان دوم | خانم هنرمند ناشنوای امریکایی |
| نویسنده | رابرت پانارا |
| نویسنده | هری جی. لانگ |
| مترجم | احسان اسماعیلی |
| مترجم | آلاء‌السادات خلیق تهرانی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1310 |
| شماره صفحه (تا) | 1311 |
| زبان | فارسی |
| متن |
وودز، فرانسس ، خانم هنرمند ناشنوای امریکایی. در 1907 در ژیرار ایالت اوهایو به دنیا آمد. نام حقیقی او استرتوماس بود. او که نوزادی زودرس بود، در هنگام تولد نزدیک به هشتصد گرم وزن داشت و فاقد پرده گوش بود. وودز به مدرسه ناشنوایان اوهایو رفت و در فعالیتهای ورزشی شرکت فراوان داشت؛ به گونه‌ای که کاپیتان تیم بسکتبال بانوان شد. پس از پایان تحصیل در مدرسه اوهایو در مجلس با مردی شنوا به نام آنتونی کالیگوایر آشنا شد و برخی هنرهای نمایشی را از او آموخت. او نخست پیانو می‌نواخت تا وودز بتواند ضربهای 4/3 و 4/4 موسیقی را حس کند و سپس قدمهای رقص هر موسیقی خاص را به او نشان می‌داد. وودز می‌توانست امواج موسیقی را از کف اتاق و نوک انگشتانش حس کند. وودز و کالیگوایر در 1926 ازدواج کردند و یک گروه حرفه‌ای هنرهای نمایشی به نام سوندوس تشکیل دادند. بعدها، پس از اجرایی در رستورانی در برادوی ، تهیه‌کننده‌ای به نام سی. بی. مادوکس نامهای هنری فرانسس وودز و بیلی بری را بر آنها گذاشت. در آغاز کار، این زوج موفق نبودند و یافتن کار در سالهای رکود واقعاً دشوار بود؛ اما این دو به کار خود ایمان داشتند و همچنان به تمرین ادامه دادند. معمولاً در کافه‌ها و هتلهای ارزان قیمت برنامه اجرا می‌کردند و زندگی خود را از پولهایی که بر روی صحنه ریخته می‌شد، می‌گذراندند. نخستین موفقیت آنها زمانی بود که در 1933، کمپانی آر. کی. اُ. به آنها اجازه داد در تئاترهای زنجیره‌ای آر. کی. اُ به نمایش بپردازند. از بهترین کارهای آنان می‌توان «آداجیو »، رقصی با حرکات و پشتکهای آکروباتیک و «آپاچی فرانسوی » را نام برد که تلفیقی از رقص و پانتومیم بود. بعدها، بری و وودز برنامه‌ای جامع از رقصهای باب روز اجرا می‌کردند که شامل فوکس تروت ، والس، تانگو، سامبا ، چاچا و رومبا می‌شد. و برای هر یک از این رقصها، وودز لباسهایی را خود طرّاحی می‌کرد و می‌دوخت. در دهه‌های 1930، 1940، 1950 رقاصان اعجاب‌آور در هتلها و رستورانهای معروف بسیاری اجرای برنامه کردند. آنها با گروههای موسیقی مشهور بسیاری مانند وین کینگ ، تد ویمز ، کب کالووی ، ادی دوچین ، هوراس هیت و پل وایتمن رقصیدند. آنها همچنین در هتل اج‌واتر بیچ در شیکاگو در نخستین اجرای بزرگ گروه لارنس ولک رقصیدند و بری به ولک آموخت که چگونه برقصد. این گروه، همچنین بارها در اروپا و پالادیوم مشهور لندن رقصیدند. اجراهای متعدد در هتل شورهام واشنگتن آنها را مورد علاقه شخصیتهای دولتی قرار داده بود و طرفداران و دوستان آنها، اشخاص برجسته بسیاری را شامل شدند. در 1968 وودز به دلیل مشکلات قلبی مجبور به استفاده از باتری قلب شد. در 77 سالگی، او از چهارمین باتری قلب استفاده می‌کرد؛ با این حال تا 1984 حتی پس از بازنشستگی نیز، این زوج با هم می‌رقصیدند. در استودیوی خود در یانگستاون در اوهایو، آنها آموزش رقص داشتند و اغلب با اجرای برنامه برای سالمندان، معلولان و ساکنان آسایشگاهها، به آنها روحیه می‌دادند. فرانسس وودز, افتخارات بسیاری کسب کرد. در میان جوایز او پلاکی وجود دارد که به او و بری در مهمانی شام فرماندار در 1978 اهدا شد و مخصوص شهروندان اوهایو است که در زندگی همنوعان خود موثر بوده‌اند. مجسمه‌های مومی وودز و بری در موزه ریپلی در سنت اگوستین فلوریدا به نمایش گذاشته شده‌اند. آنها به اجرای کنسرتهای رقص برای عموم مردم در تئاترها و تالارها ادامه دادند و زمان بلندی را وقف جمع‌آوری بودجه برای سازمانها و مردم معلول کردند. برای نمونه، رقاصهای معرکه برای انجمن ناشنوایان اُهایو در آکرون و برای انجمن ملی گردهمایی ناشنوایان در یانگستاون اُهایو، اجرا شد و قرار شد حق‌الزحمه آن صرف برنامه‌های سودمند برای ناشنوایان بیکار شود. آنان در باشگاه فریارز در بورلی هیلز همراه دختران فلورنز زیگفیلد ، در باشگاه کمدی هالیوود در لس‌آنجلس و برای تعدادی از سخنرانان ویژه در موسسه فنی ملی ناشنوایان در موسسه فناوری راچستر، برنامه اجرا کردند. و جالب آنکه از 1968 فرانسس، لباس یک حافظ صلح را بر تن داشت. مآخذ: DPAS, P. 386-389; GEDPD, Vol. 3, P. 344. رابرت پانارا ؛ هری جی. لانگ ترجمه احسان اسماعیلی؛ آلاء‌السادات خلیق تهرانی |
| تاریخ ثبت در بانک | 18 اردیبهشت 1400 |