| کد | jr-45302 |
|---|---|
| عنوان اول | واشبورن، کادوالادور لینکولن |
| عنوان دوم | هنرمند حکاک و قلمزن ناشنوای امریکایی |
| نویسنده | دبورا ام. سونستراهل |
| نویسنده | هری جی لانگ |
| مترجم | آلاء السادات خلیق تهرانی |
| مترجم | احسان اسماعیلی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1290 |
| شماره صفحه (تا) | 1292 |
| زبان | فارسی |
| متن |
واشبورن، کادوالادور لینکولن ، هنرمند حکاک و قلمزن ناشنوای امریکایی. در 31 اکتبر 1866 در مینی‌پولیس ، مینه‌سوتا در خانواده الیزابت (موزی ) و ویلیام درو واشبورن متولد شد. خانواده‌اش ثروتمند و شاغل در تولید و تجارت الوار، آهن و آرد بودند. پدرش سناتور، دو عمویش فرماندار ایالت، عموی دیگرش وزیر امور خارجه امریکا و پدر بزرگش از امضاکنندگان سند استقلال امریکا بودند. با توجه به سابقه خانواده‌اش، احتمال بسیاری وجود داشت که او وارد مشاغل اداری و یا تجاری شود، اما او در پنج سالگی به دلیل ابتلا به مخملک و مننژیت نخاعی, شنوایی خود را از دست داد. تحصیلات: واشبورن تحصیلات خود را در مدرسه ناشنوایان مینه‌سوتا آغاز کرد. در آنجا از اولاف هانسون مهارتهای چاپ را آموخت و در 1884 وارد دانشگاه گالودت شد. در سالهای نخست دانشجویی، نشانی از استعداد هنری در او دیده نمی‌شد؛ زیرا عشق شدید به طبیعت و حشرات بیشتر وقت او را گرفته بود. یکی از مقاله‌های متعدد او در این دوره، رساله سال چهارم او با عنوان «مغز فعال عنکبوت » بود که آن را با زبان اشاره در روز دانش‌آموختگی خواند. وقتی علاقه و استعداد هنری‌اش آشکار شد که برای مقاله‌هایش احتیاج به ترسیم حشرات پیدا کرد. این علاقه و گویا نفوذ هانسون، معلم سابق او و معمار ناشنوای مشهور، باعث شد واشبورن تصمیم به تحصیل و تحقیق در رشته معماری پس از پایان دانشگاه گالودت گرفت. تحصیلات در رشته معماری را در موسسه فناوری ماساچوست آغاز کرد، اما پس از یک سال, از ادامه تحصیل منصرف شد؛ زیرا وی بر این باور بود که معماری، ذهن پرسشگر و تجربی او را محدود می‌کند. در عوض تصمیم گرفت هنر را ادامه دهد و به نیویورک رفت و به جامعه هنرجویان پیوست. او در آنجا تحت آموزش ویلیام مریت چیس جایگاهی برای خود به دست آورد. چیس که تحت تأثیر علاقه شدید واشبورن به کار قرار گرفته بود، از او خواست تا او را در سفری به اسپانیا برای مطالعه بر روی نقاشیهای ولاسکوئز همراهی کند. واشبورن در این سفر با جوآکوئین سوردلا ، استاد بزرگ اسپانیا آشنا شد و به شاگردی او درآمد. سورولا تأثیر فراوانی بر واشبورن داشت و او به مدت دو سال شاگردی او کرد. در مدت اقامتش در اروپا، به هلند و فرانسه سفر کرد و آثار استادان بزرگ را مطالعه و با هنرمندان سرشناسی آشنا شد. در 1895، اولین نقاشی سالنی او با عنوان «ان مارش دو تنشره » در سالن شانزه لیزه به نمایش گذاشته شد. پس از یک سال اقامت در افریقا، به لندن رفت تا از آموزه‌های هنرمند مشهور دیگری به نام جان سینگر سارجنت استفاده کند، ولی سارجنت مأموریت داشت که به بوستون برود، اما در عوض معرفی‌نامه‌ای به او داد که به آلبرت بسنارد ، مدیر مدرسه هنرهای زیبا در پاریس مراجعه کند. بسنارد او را به عنوان شاگرد خود پذیرفت و او نیز در نقاشی تصاویر مذهبی بر روی دیوارهای کلیسای بیمارستانی در برک ـ سور ـ مر در نورماندی به بسنارد کمک کرد. واشبورن در همین سال، یعنی 1899 تابلوی «ان نود » را در سالن شامپز دو مارس پاریس به نمایش گذاشت. مسئولیتها و شغلها: در 1903، به ونیز رفت و به کارهای جیمز مک نیل ویسلر در زمینه چاپ اسیدی (کنده‌کاری فلز با اسید) برخورد و تصمیم گرفت خود را در این سبک هنری بیازماید که نشان‌دهنده تحول بزرگی در زندگی هنری او بود. از آنجا که در ونیز تسهیلات لازم برای این علاقه واشبورن وجود نداشت، او به پاریس رفت و با کنده‌کاری امریکایی آشنا شد و روند کار کنده‌کاری را از اول تا آخر آموخت. سپس به ونیز بازگشت و پس از یک ماه کارهای ناموفق، دو ماه تلاش و دو سفر به مونیخ برای دیدن برخی کنده‌کاریها، چهار اثر کاسا سسچینو ، کاسا دورو ، کانال بزرگ و میدانی در ورونا خلق کرد. واشبورن هیچ وقت به کلاس آموزش حکاکی و کنده‌کاری نرفت، اما همکاری‌اش با بسنارد که او نیز، کنده‌کاری می‌کرد، گویا در انتقال او به این ابزار نقاشی، موثر بود. واشبورن طرح اولیه نمی‌کشید و از این لحاظ منحصر به فرد بود و به خاطر شیوه کارش شهرت داشت. او همچنین توجه بسیاری به کیفیت چاپ داشت و برخی اوقات صفحه مسی را پس از انجام سی تا چهل کپی از رده خارج می‌کرد تا چاپ بدون کیفیت و دقت به دست نیاید. او به حفظ روح اثر در کار خود معتقد بود. او همچنین به عنوان خبرنگار جنگی نیز فعالیت می‌کرد که شروع آن هنگامی بود که او و برادرش سرهنگ استنلی واشبورن در 1904 وقایع جنگ روسیه و ژاپن را برای شیکاگو دیلی نیوز پوشش می‌دادند. از 1910 تا 1912 واشبورن در مکزیک به سر برد و از ذات‌الریه بهبود یافت. مقاله‌ای کوتاه با عنوان «کنده‌کاریهای مکزیک» و گزارشهایی درباره انقلاب مکزیک به همان روزنامه فرستاد. با بالا گرفتن خشونت در انقلاب مکزیک، واشبورن وادار شد آنجا را ترک کند، ولی کشتی حامل او به نام مریدا با کشتی دیگری برخورد کرد و پنجاه اثر از کنده‌کاری با ارزش او مفقود شد. واشبورن بدون ناامیدی به سفر و کار ادامه داد. در 1914 او مأموریت یافت طرحهایی بر روی صفحه مسی از ساختمانهای نمایشگاه بین‌المللی پاناماـ اقیانوسیه در سانفرانسیسکو تهیه کند. در جنگ جهانی اول, او دوباره به خبرنگاری جنگ روی آورد و راهی شرق شد. در دهه 1920 همراه پروفسوری از دانشگاه مینه سوتا, طی پروژه‌ای به جزایر مارکوئساس سفر کرد و در آنجا به مطالعه و طراحی از پرندگان و حشرات نادر پرداختند. واشبورن هیچ وقت آنقدر در محلی نمی‌ماند که نشانی دایمی داشته باشد. او در 1925 به مارو بی در کالیفرنیا نقل مکان کرد. در 1929 به تونس رفت. در 1934 به پاریس سفر کرد و در 1935 به جزایر قناری رفت. پس از این سفر، که آخرین سفر وی نیز بود, واشبورن 69 سال مجبور شد به دلیل ضعف چشمان هنر کنده‌کاری را رها کند و رنگ روغن را از سر بگیرد. او در 77 سالگی، با مارگارت کاولس اوهرت ازدواج کرد. واشبورن افتخارات بسیاری کسب کرد و آثار او در گالریهای هنری و موزه‌های مهم به نمایش درآمده‌اند. نام او در کتابهای مشاهیر هنر امریکا ، فرهنگ نقاشان، مجسمه‌سازان و حکاکان امریکا ، و طرحهای زندگینامه هنرمندان امریکایی ثبت شده است. او همچنین درجه دکتری افتخاری از دانشگاه گالودت در 1925 و دانشگاه باودین در 1947 دریافت کرد. آثار هنری او و مطالعاتش درباره حشرات از جمله افتخارات وی به شمار می‌آید. دو مقاله او با عنوانهای «آزمایشهایی با شفیره » و «زبان زنبورها » از اهمیت علمی برخوردارند. آثار واشبورن در سالنهای کتابخانه کنگره، گالری هنری کورکوران ، موزه متروپولیتن ، موزه ویکتوریا و آلبرت، موزه لوکزامبورگ و کتابخانه ملی فرانسه یافت می‌شود. در میان افتخاراتش می‌توان به مدالها و جایزه‌هایی که از نمایشگاههای پاناما ، آکادمی ملی طراحی ، انجمن حکاکی لوئیزیانا ، انجمن حکاکی امریکایی و فدراسیون هنر امریکا ، دریافت کرده, اشاره کرد. نیز دانشکده باودوین و گالودت به او درجات افتخاری دادند. او در 21 دسامبر 1965، در لیورمور جنوبی, در 99 سالگی درگذشت. مآخذ: DPAS, P. 367-370; GEDPD, Vol. 3, P. 338-340. دبورا ام. سونستراهل ؛ هری جی لانگ ترجمه آلاء السادات خلیق تهرانی؛ احسان اسماعیلی |
| تاریخ ثبت در بانک | 18 اردیبهشت 1400 |