| کد | jr-27581 |
|---|---|
| عنوان اول | ارتباط همزمان |
| عنوان دوم | برقراری ارتباط با استفادة همزمان از گفتار، اشاره و هجی انگشتی |
| مترجم | محبوبه مرشدیان |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| محل چاپ مجموعه | تهران |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 83 |
| شماره صفحه (تا) | 85 |
| زبان | فارسی |
| متن |
ارتباط همزمان ، برقراری ارتباط با استفادة همزمان از گفتار، اشاره و هجی انگشتی . در این روش، ناشنوا, مفاهیم را با لب‌خوانی تفهیم می‌کند و همزمان، با اشاره و هجی انگشتی، بر لب‌خوانی خود، تأکید کرده، آن را تکرار می‌نماید. کاربَران ارتباط همزمان، یا سیم‌ـ کام ، گاهی هنگام صحبت, اشاره‌های زبان اشارة امریکایی را منطبق بر ترتیب کلمات در انگلیسی به کار می‌برند. گاه، ارتباط همزمان, را با ارتباط کلی اشتباه گرفته می‌شود؛ چرا که بسیاری از افراد، هنگام صحبت و اشارة همزمان, نام ارتباط کلی را بر آن می‌نهند. به عبارت دقیق‌تر, ارتباط کلی، در واقع، به رویکرد نظری به آموزش (با استفاده از همة انواع ارتباط) اشاره دارد و ارتباط همزمان، یکی از انواع آن است. این روش ارتباطی در اوایل قرن بیستم در امریکا و در پی رویکرد شفاهی رواج یافت؛ رویکردی که الکساندر گراهام‌بل آن را تبلیغ می‌کرد. با درگرفتن بحثهای بیشتر میان آموزگاران دربارة اهمیت آموزش شفاهی, کلاسهای بیشتری از ارتباطِ کاملاً دستی به روش ترکیبی و استفاده از گفتار, اشاره و هجی انگشتی روی آوردند. روش ترکیبی، یعنی اینکه در قسمتی از روز به دانش‌آموز با اشاره تدریس می‌شود و در قسمتی دیگر از روز، با گفتار و گفتارخوانی . همچنین، دانش‌آموزان را بر مبنای مقدار نقص شنوایی دسته‌بندی می‌کنند؛ به برخی شفاهی و به گروهی دیگر با روشهای دستی تدریس می‌شود. در نهایت اعتقاد به اهمیت گفتار و گفتارخوانی تا مرحله‌ای پیش رفت که بیشتر آموزگاران، تصمیم گرفتند که همواره صحبت کنند. در سال 1950، بیشتر برنامه‌های مدارس ابتدایی, کاملاً شفاهی بود. با این همه, برخی آموزگاران، هنوز به اهمیت اشاره معتقد بودند و از این رو آنان، گفتار را با اشاره کردن، ترکیب کردند. در اواخر دهة 1960, آموزگاران، از نتایج ضعیف برنامه‌های صرفاً شفاهی، دلسرد شدند و عملکرد مناسب فرزندان والدین ناشنوا که از کودکی زبان اشاره را به کار می‌بردند, باعث ترغیب آنان به استفاده از زبان اشاره شد. بنابراین, کاربرد ارتباط همزمان، به صورت جوششی و ناگهانی آغاز شد. در اواخر دهة 1970, صدها برنامة آموزشی ناشنوایان, روش صرفاً گفتاری را کنار گذاشتند و کاربرد سیم‌ـ کام را آغاز کردند و آن را ارتباط کلی نامیدند. امروزه ارتباط همزمان، روشی ارتباطی است که در مدارس ناشنوایان امریکا بیشترین کاربرد را دارد و روش استاندارد، در دانشگاه گالودت است. همچنین اغلب در ارتباط بین یک فرد شنوا و ناشنوا, ارتباط همزمان به کار می‌رود؛ به خصوص، چنانچه فرد شنوا در اشاره‌ها مهارت کافی نداشته باشند و یا در گروهی باشد که فردی در آن، قادر به اشاره کردن نیست. با این همه, ناشنوایان، تقریباً هرگز ارتباط همزمان را در ارتباطات میان خود به کار نمی‌برند. به نظر بسیاری از آنان, گفتار، سالهاست که بدانها تحمیل شده و به منزلة انکار زبان و فرهنگ آنان است. به طور کلی, باید گفت: نمی‌توان انگلیسی صحبت کرد و به زبان اشارة امریکایی اشاره کرد؛ چرا که ترتیب کلمات و ساختار زبان اشارة امریکایی، کاملاً با انگلیسی متفاوت است. در عوض, آموزگاران و طرفداران ارتباط همزمان، زبان اشارة امریکایی را تغییر داده‌اند تا بدین ترتیب، بتوان انگلیسی صحبت کرد و توأمان، اشاره نیز نمود. این جرح و تعدیلات عبارت‌اند از: انگلیسی اشارة پی‌جین ، روشی دستی برای انگلیسی و یا نوع قدیم‌تر اشاره که از انگلیسی، الگو می‌پذیرد. انگلیسی اشارة پی‌جین، در عین حال که برای ارائة ساختار دستوری ساده‌تر به زبان انگلیسی متکی است, اشاره‌ها را به کار می‌برد. این رمزهای دستی برای بیان انگلیسی, گروهی از روشهایی را دربر می‌گیرد که در اوایل دهة 1970 ابداع شد و همچنین، افزون بر کاربرد اشاره‌هایی جدید که برای نشان دادن حروف تعریف, ضمایر و وندهای انگلیسی (از قبیل: S, ed, ing) به وجود آمده‌اند، از اشاره‌ها و ساختار دستوری انگلیسی استفاده می‌نماید. این رمزها عبارت‌اند از: انگلیسی اشاره‌ای , مشاهدة انگلیسی کاربردی (سی یک ), اشارة انگلیسی دقیق (سی دو ) سرانجام، اشاره‌کنندگان مسن‌تر، گاهی اوقات از انگلیسی الگوبرداری شده، استفاده می‌کنند که در آن، مفهوم اشاره‌های زبان اشارة امریکایی تغییر نکرده و صرفاً حروف تعریف و وندهای انگلیسی حذف شده‌اند. با این همه, این اصطلاحات، مرز دقیقی ندارند و اغلب، کاربردی ترکیبی دارند؛ زیرا افرادی که در استفاده از اشاره‌ها مهارت ندارند, تفاوت میان آنها را به خوبی درک نمی‌کنند. ارتباط همزمان، بسیار بحث‌انگیز بوده است؛ چرا که هیچ یک از طرفداران روش شفاهی و یا دستی را اقناع نمی‌کند. شفاهیان ، که مایل‌اند همة اشاره‌ها را محو کنند, معتقدند ارتباط همزمان، به خوبی مهارتهای گفتاری را آموزش نمی‌دهد و افراد طرفدار روش دستی، با این استدلال، مخالفت خود را ابراز می‌دارند که رمزهای دستی مرتبط با انگلیسی که معمولاً در ارتباط همزمان کاربرد دارند, صرفاً زبانهایی پی‌جین هستند. البته ارتباط همزمان نیز مشکلات و نقصهایی دارد. صحبت و اشاره کردن همزمان، بسیار دشوار است و مستلزم آن چنان تمرکزی است که مانع از برقراری ارتباط می‌شود. افزون بر این، شنوایان، به هر آنچه که می‌گویند، اشاره نمی‌کنند و این مسئله، درک آنچه را قرار است تبادل شود، برای ناشنوایان، دشوار می‌سازد. مطالعات مربوط به ارتباط همزمان، آشکار ساخته که هنگام صحبت و اشاره کردن، اغلب، انگلیسی شفاهی فرد، رو به نقصان می‌نهد. در همین حین، معنای اشاره‌ها نیز اغلب با معنای کلمات انگلیسی مطابقت ندارند. افزون بر این، هنگام صحبت و اشاره کردن توأمان، روند برقراری ارتباط، بسیار کُندتر از اشاره یا صحبت کردن صرف می‌شود. مطالعات انجام شده در این زمینه که آیا ارتباط همزمان، واقعاً به دانش‌آموزان ناشنوا در یادگیری انگلیسی کمک می‌کنند یا خیر، به نتایج متناقضی انجامیده است. روشن است که این قبیل دانش‌آموزان، در استفاده از روش دستی انگلیسی، پیشرفت می‌کنند؛ اما لزوماً در مهارتهای انگلیسی، خیر. همچنین، مطالعات در این باره که آیا دانش‌آموزان ناشنوا، آموزگاران استفاده کننده از ارتباط همزمان را بهتر درک می‌کنند و از آنها بهتر می‌آموزند، به نتیجة واحدی نینجامیده است. مأخذ: EDHD, P. 191-192. ترجمة محبوبه مرشدیان |
| تاریخ ثبت در بانک | 17 اردیبهشت 1399 |