| کد | jr-27425 |
|---|---|
| عنوان اول | آموزش حرفه و فن |
| عنوان دوم | رشد و توسعة حرفه و فن ناشنوایان با آموزش آنها |
| نویسنده | ثمینه باغچه بان |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| محل چاپ مجموعه | تهران |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 28 |
| شماره صفحه (تا) | 29 |
| زبان | فارسی |
| متن |
آموزش حرفه و فن، رشد و توسعة حرفه و فن ناشنوایان با آموزش آنها. برای اشتغال ناشنوایان در شغلهای حرفه‌ای و تأمین کار برای آنها، در سالهای گذشته از سوی آموزش و پرورش چند مرکز آموزش حرفه‌ای دایر شده بود. مرکز آموزش حرفه‌ای یوسف آباد شمارة یک: این مرکز وابسته به سازمان ملی رفاه ناشنوایان بوده است که در 1352 در تهران تأسیس شد. در این مرکز، دختران و پسران ناشنوای بی‌سواد و کم‌سواد که سن آنان کمتر از سیزده سال و بیشتر از سی سال نباشد، پذیرفته می‌شدند. سواد و تواناییها و خواست داوطلبان، نخست در گروه ارزشیابی و راهنمایی حرفه‌ای به یاری مدیر مرکز و روان‌شناس, مربی, رابط ناشنوایان و معلم و مددکار اجتماعی سنجیده می‌شد. با در نظر گرفتن جوانب مختلف زندگی و استعدادهای فرد ناشنوا در صورتی که مددجو باسواد یا کم‌سواد باشد در یک یا دو رشتة حرفه‌ای به طور آزمایشی نام‌نویسی می‌کرد. پس از مدتی با توجه به پیشرفت و علاقة ناشنوا در رشته‌ای که مناسب‌تر تشخیص داده می‌شد، به حرفه‌آموزی می‌پرداخت و پس از یافتن تبحر کافی, برای او در بازار آزاد کاریابی می‌شد. چنان که ناشنوا بی‌سواد بود، نخست در کلاسهای زبان‌آموزی و سوادآموزی نام‌نویسی می‌شد و هنگامی که خواندن و نوشتن و تا اندازه‌ای زبان را فراگرفت، ضمن ادامة تحصیل و زبان‌آموزی در یکی از رشته‌های مناسب برای آموختن حرفه ثبت‌نام می‌کرد. مدت زمان لازم برای طی مرحلة اول، بستگی بسیار به استعداد و سن مددجو داشت و به طور کلی پس از دوازده ماه تحصیل مرحله اول را تمام می‌کرد و در حدود دوازده ماه دیگر برای تمام کردن مرحلة دوم و آموختن حرفه وقت لازم بود. چون کلاسهای درس بزرگسالان در خود مرکز حرفه‌ای قرار داشت، ناشنوایان گروه دوم در سال اول، فرصت کافی داشتند که به طور غیرمستقیم با حرفه‌های مختلف آشنا شوند و ارزشیابان و راهنمایان نیز, با فرصت کافی و آگاهی کامل از استعداد این شاگردان بتوانند رشتة مناسبی را برای آموزش آنان در نظر گیرند. کاریاب موظف بود که با ایجاد تماس با مدیران کارخانه‌ها و موسسه‌های مختلف برای کسانی که آمادة کار شده‌اند، کار مناسبی بیابد و پس از اشتغال مددجو نیز پی‌گیری کند تا هم کارفرما و هم همکاران شنوای او، این همکار تازه را بپذیرند و هم مددجو خود را با شرایط جدید کار و زندگی وفق دهد. در کارگاههای این آموزشگاه، وسایل مورد نیاز کارگاههای مختلف مراکز حرفه‌ای و ادارة مرکزی ساخته می‌شد و همچنین مقداری از مصنوعات آن در غرفة ناشنوایان که در فروشگاه مرکزی سازمان تعاون و مصرف شهر و روستا قرار داشت. این آموزشگاه در تلاش بود تا از استادکاران یا کمک مربیان ناشنوا استفاده کند؛ چنان که از جمع کل چهل کارمند آن دوازده نفر ناشنوا بودند. در این مرکز هشت کارگاه وجود داشت که در آنها پسران و دختران ناشنوا سرگرم آموختن حرفه بودند. به مددجویان این مرکز افزون بر ناهار که به طور رایگان داده می‌شد، با تشخیص بخش مددکاری مبلغی نیز، به عنوان هزینة تحصیلی پرداخت می‌شد. با توجه به اهمیت سلامت جسم مددجویان، یک پزشک امراض داخلی و یک پزشک متخصص چشم، هفته‌ای یک بار به مرکز حرفه‌ای می‌آمدند و سلامت یک یک آنان را بررسی می‌کردند و کسانی را که لازم باشد برای مداوا به مراکز بهداشتی معرفی می‌کردند. آموزشگاه حرفه‌ای شمارة دو: این آموزشگاه وابسته به سازمان رفاه ناشنوایان و در سال 1353 در تهران تأسیس شد. با توجه به افزایش شمار کارآموزان, سازمان رفاه ناشنوایان در خرداد ماه 1353 خانه‌ای در خیابان کاخ به کرایه گرفته بود و چند کارگاه خود را که قبلاً در آموزشگاه حرفه‌ای شماره یک بودند، به محل جدید منتقل کرده بود. در این مرکز نیز، دختران و پسران جوان برای آموزش حرفه‌های مختلف پذیرفته می‌شدند. چون نوع کار این کارگاهها به گونه‌ای بود که نیاز چندانی به سواد و زبان نداشت, آن دسته از ناشنوایان که به علت چند نقصی بودن نمی‌توانستند سوادآموزی کنند یا وارد حرفه‌های سنگین شوند، به این مرکز معرفی می‌شدند. بدین سبب، این مرکز بیشتر جنبة کارگاه حمایت شده داشت و مددجویانی که به علل مختلف نمی‌توانند به آسانی جذب بازار کار شوند، در آنجا مدت بیشتری به کارآموزی می‌پرداختند و برای آنان چندین بار کاریابی می‌شد. مصنوعات این مرکز در غرفة ناشنوایان، در فروشگاه سازمان تعاون و مصرف شهر و روستا به فروش می‌رسید و با استقبال مردم روبه‌رو می‌شد. بین این مرکز و مرکز آموزش حرفه‌ای شمارة یک همکاری لازم در زمینة تولید و عرضة کالا وجود داشت. در این مرکز نیز، افزون بر ناهار رایگان و غذای ساعت ده صبح، با تشخیص بخش مددکاری، مبلغی به عنوان هزینة تحصیلی پرداخت می‌شد و مددجویان تحت مراقبتهای لازم بهداشتی بودند. مأخذ: باغچه‌بان، ثمینه، بهرة ناشنوایان، تهران، امیرکبیر، بی‌تا، ص 134-135. ثمینه باغچه‌بان |
| تاریخ ثبت در بانک | 16 اردیبهشت 1399 |